Rozdział 19

PRZEPRASZAM WAS PO TYSIĄCKROĆ!!!!!!!! 

Nie wiem czemu ale z czasem przestałam czuć to opowiadanie. Ale jednak motywacja i sen z Sergio w roli głównej wzięły górę i napisałam OSTATNI rozdział tej historii. Oto on: 

_________________________________________________________________________________

Obudziły mnie pierwsze promienie Madryckiego słońca. Usiadłam na łóżku i omiotłam wzrokiem pokój. Cieszę się, że wróciłam. I to jeszcze z dziewczynami. Wstałam, założyłam na nogi kapcie i poczłapałam do kuchni. Włączyłam czajnik z wodą a sama zaczęłam robić sobie śniadanie. Postawiłam na kanapki z szynką i ogórkiem a do tego musli z malinami i jogurtem. Zrobiłam sobie kawy z mlekiem, zasiadłam do śniadanka a w międzyczasie przeglądałam jakieś strony plotkarskie na tablecie. W pewnej chwili ktoś zadzwonił do drzwi. Wstałam i otworzyłam.

- A ta jak jeszcze w piżamie. – zaśmiała się… Ines!

- Ines mordo moja! – pisnęłam i przytuliłam się do przyjaciółki – Dziewczyny! Rzuciłam się na resztę Realu Madrid Victoria. Wpuściłam je do środka.

- Ruszaj zadek moja panno. – zarządziła Ori – Witamy w Realu Victoria. – zza pleców wyjęła pudełko i podała mi je.

Otworzyłam i mało z krzesła nie spadłam. Był w nim strój z moim nazwiskiem i numerem 1. Do tego jeszcze….OPSAKA KAPITAŃSKA!

- Boże.- szepnęłam – Nawet nie wiece jak się cieszę! – rzuciłam się na przyjaciółki.

- Ruszaj się. – ponaglała mnie Kat a Alice zajęła się pałaszowaniem moich kanapek z musli. – Dziewczyny już pewnie są w Valblades.

W mgnieniu oka pobiegłam do siebie i wpadłam do garderoby. Chwyciłam pierwsze lepsze ciuchy i pobiegłam do łazienki. Wszystkie czynności wykonałam w tempie ekspresowym. Czesząc włosy, z torbą na ramieniu wpadłam do salonu. Wraz z dziewczynami wyszłam z mieszkania, zamknęłam się i wraz z Monicą zabrałam się na trening. Po piętnastu minutach byłyśmy pod Valblades. Wyskoczyłyśmy z samochodów jak z procy i pognałyśmy do szatni gdzie czekała już reszta drużyny. Wskoczyłam w nowiutki strój i przywitałam się z Paulą, Gabą i Kingą. Wybiegłyśmy na murawę a tam szok. Na środku boiska stał caluśki Real Madryt. Kiedy nas zobaczyli najpierw spojrzeli na siebie a następnie pognali do nas. Jako pierwszy dopadł mnie Marcelo.

- Przyjaciółko moja! – wrzeszczał – Ludzie moja przyjaciółka wróciła!!

- Też się cieszę Marcelku. – poczochrałam mu włosy

Później nadeszła kolej Keplerka, Ikera, Gonzalo, Geriego, Mesuta, Karima, Angela, Fabio, Samiego, Crisa, Xabiego, Raphaela i Ricardo pseudonim artystyczny Kaka xD Na koniec podszedł Sergio. Staliśmy przez chwilę naprzeciw siebie. Teraz to już nie odpuszczę! Rzuciłam się na Ramosa i mocno go przytuliłam. Po chwili straciłam grunt pod nogami.

- Już nigdy tak nie wyjedziesz zrozumiano?- szepnął mi do ucha i namiętnie pocałował

- Tak jest panie kapitanie. – odpowiedziałam gdy się od siebie oderwaliśmy.

- Kocham Cię Dominiko La Cruz. – powiedział i postawił mnie na ziemi – Zostaniesz moją dziewczyną?

- Sergio głupolu. – zaśmiałam się – Oczywiście, że tak.

Pocałowałam mojego CHŁOPAKA. Dostaliśmy owacje od reszty drużyn. Dziewczyny tuż po naszym wyjeździe zeszły się z chłopakami. Teraz wszystko powinno się ułożyć….Taką mam nadzieję…

                           _______________________________

*1 później

Właśnie kończyłam robić obiad gdy do domu wpadł Sergio. Wszedł do kuchni i bezradnie opadł na krzesło.

- Kochanie.- podeszłam do niego – Co się stało?

- Miram.- szepnął

- Co z nią?- zaniepokoiłam się

- Ona i Carlos nie żyją. – ukrył twarz w dłoniach a ja musiałam złapać się stołu, bo runęłabym na ziemię jak długa.

Miram była siostrą Sergio. Poznał nas jakieś 5 miesięcy temu. Bardzo zaprzyjaźniłyśmy się z Miram. Chodziłyśmy razem na zakupy, na kawę i w ogóle świetnie się rozumiałyśmy. Łzy zaczęły płynąc po policzkach. Ona była dla mnie jak siostra. Dobrze mnie rozumiała. Była taką drugą Gabrysią.

- A co z Danielą? – zapytałam

- Nie wiem. – wstał, podszedł do mnie i przytulił mnie – To zaczyna mnie przerastać.

- Nie jesteś sam Sergio. – spojrzałam mu w oczy – Masz wspaniałych przyjaciół, rodzinę i…mnie.

- Kocham Cię Maleństwo. – pocałował mnie w czoło - Daniela…Ona ma już tylko mnie. Wiesz, że teraz to my będziemy jej opiekunami.

- Wiem. – pocałowałam Ramosa – Nie martw się. Będzie dobrze.

                      _______________________________________

*10 lat później

- Ciociu?! – krzyczała Daniela ze swojego pokoju

- Słucham! – odkrzyknęłam dziewczynce

- Która sukienka będzie lepsza? – zbiegła na dół z dwoma wieszakami w ręku – Ta czy ta?

- Mnie się bardziej podoba ta brzoskwiniowa. Założysz do tego te kremowe gladiatorki, jeansową kurteczkę i jak Diego cię zobaczy to mu gały wypadną. – zaśmiałam się

- Dzięki ciociu. – pocałowała mnie w policzek i pobiegła z powrotem na górę

- Ale ona szybko wydoroślała. – nagle w kuchni pojawił się mój mąż Sergio Ramos.

- Cała Miram. – uśmiechnęłam się – Iker wie, że Diego ten teges z Dani?

- Właśnie przed chwila mu powiedziałem. – Serdżi wybuchnął śmiechem – Biedny chłopak. Będzie miał niezły wykład od rodziców.

- No w końcu nazwisko Casillas zobowiązuje. – ja też zaczęłam się chichrać.

- Cześć mamo, cześć tato! – do kuchni wpadł nasz synek Rafael– Co na obiad?

- Zrobiłam knedle ze śliwką. – podałam chłopakom obiad – To przepis mojej babci.

- O ja. – Rafa wcinał aż mu się uszy trzęsły – Ale dobre. Tato o której jest trening?

- Za 30 minut. – odpowiedział Sergio z knedlem w paszczy – Ty to masz kotku talent kulinarny.

- Też cię kocham. – zaśmiałam się – Zbierajcie się, bo spóźnicie się.

- Wujek Iker jest prezesem więc spokojnie. – chłopak odstawił naczynia do zmywarki

- Ty nie bądź taki pewny, bo szepnę to i owo ciotce Sarze i będziesz miał przekichane. – poczochrałam go po włosach.

Tak w gruncie rzeczy wszystko się potoczyło. Zostałam żoną Sergio Ramosa a później szczęśliwą matką. Sergio został trenerem a Iker prezesem Realu Madrid. Damski skład rozleciał się gdy zaszłam w ciążę z Rafą. Paulina z Gerim wyjechali do Barcelony a reszta dziewczyn z mężami została tu, w Madrycie.Nasza przyjaźń jest i trwa nadal a w dodatku możliwe, że dzięki naszym pociechom zostaniemy jedną wielką rodziną xD Tak kończy się historia moja i moich przyjaciółek. Kto by pomyślał, że zwykły staż tyle zmieni…

Dziękuje wszystkim, którzy czytali moje wypociny. Tym, którzy

 byli ze mną od początku ale także i tym, którzy od połowy.

Motywowaliście mnie ile wlezie i mam nadzieje, że efekty widać. 

Mam pomysł założyć kolejnego bloga ale to dopiero gdzieś tak w

 wakacje...Mam nadzieje, że będziecie pamiętać o waszej Misi :* 

Kocham was <3